یک دست جگری که از آن حرف می زنیم، قسمت های زیادی از جمله دل، قلوه، خوش گوشت، خوئک و… را در کنارش دارد. اما این گوشت قرمز تیره به خودی خود در دو نوع اصلی سفید و سیاه عرضه می شود.
جگر از نوع سیاه:
جگر سیاه (کبد) وظیفه سوخت و ساز و فعل و انفعالات دارویی، غذایی و شیمیایی را برعهده دارد منبع انباشته شده پروتئین، ویتامین و آهن و اسیدفولیک و منبعی غنی از ویتامین A و گروه های B است که از طرفی میزان اسیدفولیک و روی موجود در آن برای بدن مفید است.
جگر از نوع سفید:
قسمت سفید جگر (ریه) نوع دیگری از این گوشت است که میزان آهن، پروتئین و ویتامین A موجود در آن به مراتب کمتر از جگر سیاه است اما از لحاظ میزان کلسترول از نوع سیاه آن چیزی کم ندارد. با این حال از این قسمت دام هم به عنوان منبع کافی پروتئین و آهن استفاده می شود.
صرف زیاد جگر در پاره اى افراد باعث بروز مسمومیت ناشى از ویتامین Aمى گردد.
طبع آن نیز گرم و خشک است. مصلح آن کباب کردن با روغن زیتون ، دارچین ،نمک و فلفل است.
اما طبیعت دل ، گرم و تر است. اما در مجموع بسیار سخت و دیر هضم است . برای هضم آسان باید با فلفل و زیره مصرف شود و بعد آن مربای زنجبیل .
مقدار کلسترول جگر سیاه تقریبا دو برابر گوشت قرمز کم چرب است.
درواقع هر 100 گرم جگر، حدود 400 میلی گرم کلسترول دارد و هر فرد سالم و بالغ، مجاز به مصرف حدود 300 -250 میلی گرم کلسترول در طول روز است.
از کباب کردن جگر به ویژه روی زغال به شدت پرهیز کنید؛ چراکه چربی بالا و آهن زیاد در صورت تماس با زغال منجر به تولید مواد سرطان زا می شود.